Al verschillende oogstjaren van geproefd. Dat was bepaald geen straf. Elegant, mild, met veel vers donker fruit en krachtig maar niet streng. De laatste was 2013. Officieel een rampjaar. Slechtste oogst sinds eenentwintig jaar. Maar Jaugueyron deed niet aan kommer en kwel. Dat jaar wel aan wat extra eikenhout. Maar ook: de verlangde cassis, bramenenergie en saptransparantie. Thans 2014. Begon sloppy maar de nazomer tilde de hele oogst naar een hoger plan. Er wordt zelfs al over een ‘klassiek jaar’ gesproken. Al moet je dat in Bordeaux met een korreltje zout nemen. Nu is Jaugueyron helemaal weer zoals ik ’m ken. Zoals ik ’m graag drink. En ik niet alleen. Ook de sommeliers van hoofdstedelijke (natuur)wijnbruggenhoofden waar de importeur resideert zijn er dol op. En de gasten van Rijsel, De School, Gebr. Hartering, Arles, De Klepel en Sinne dus waarschijnlijk ook.